யமுனா ராணி கவிதைகள்

மறக்க முடியாத அந்த இரவு இரவு தனது ஆழத்தைத் தாண்டி, மெதுவாக விடியற்காலின் கருநீலத்தை அணுகிக் கொண்டிருந்தது. ஆனால் நம்முள் நேரம் இன்னும் நிலைத்திருந்தது. அறையில் மங்கலான மின்விளக்கு மட்டுமே எரிந்து கொண்டு, அதன் மென்மையான வெளிச்சம் நம்மை தழுவியது. மாயா என் மார்பில் சாய்ந்தபடி, கண்களை மூடி, என் சுவாசத்தின் ஓசையை கேட்டு கொண்டிருந்தாள். அவளது விரல்கள் என் தோலை மெதுவாக வருடின. அது ஒரு சிறிய அசைவாக இருந்தாலும், அதன் அர்த்தம் மிகப்பெரியது — “இது எனது இடம்” என்று சொல்லும் உரிமைபோல். “நீ தூங்குகிறாயா?” என்று நான் மெதுவாக கேட்டேன். “இல்லை… உன்னுள் இன்னும் என்னோடே இருக்கிறேன்,” என்றாள் அவள் மெதுவாய்.   அந்த வார்த்தைகள் என் உள்ளத்தைத் தொட, நான் அவளை இன்னும் நெருக்கமாகக் கட்டிப் பிடித்தேன். அவளது உடலின் வெப்பம், என் உயிரின் ஒரு பகுதியாகிப் போனது. மழையின் வாசனை இன்னும் அறையில் பரவியிருந்தது. கண்ணாடி ஜன்னல் வழியே வெளிச்சமின்றி கறுத்த வானம் தெரிந்தது. ஆனால் அந்த இருள் நமக்கு பயமளிக்கவில்லை. அது நம்முடைய ரகசியத்தை காப்பாற்றும் ஒரு போர்வையாக இருந்தது. மாயா சற்றே தலையைத் தூக்கி, என் முகத்தை நோக்க...

 உறவின் உச்சம் இரவு இன்னும் ஆழமாகி விட்டது. மழை ஓய்ந்திருந்தாலும், அதன் வாசனை அறையில் இன்னும் நின்றுகொண்டே இருந்தது. ஜன்னல் வழியே குளிர் காற்று வந்து, மெதுவாக எங்களை வருடியது. அந்த காற்றோட்டம், என் விரல்கள் அவளது தோலை வருடியது போலவே மென்மையாக இருந்தது. மாயா என் அருகில் படுத்திருந்தாள். அவள் தலை என் மார்பில். என் இதயத் துடிப்பை அவள் கேட்டு கொண்டிருப்பதை நான் உணர்ந்தேன். அவளது மூச்சு சீராக இருந்தாலும், உடலின் மெதுவான நடுக்கம் வெளிப்படுத்தியது — அவளுள் இன்னும் எரிந்து கொண்டிருக்கும் ஆசையை. "நீங்க இருந்தா நேரம் நின்று போயிடுற மாதிரி தோணுது…" என்றாள் மென்மையான குரலில். "அது நேரம் நின்றது இல்லை மாயா… நாம நேரத்தையே மறந்து விட்டோம்."   நான் அவளது முகத்தை மெதுவாகத் தூக்கி பார்த்தேன். அவளது கண்கள், ஒரு சொல்லாமலேயே ஆயிரம் வார்த்தைகள் சொன்னது. அந்தக் கண்களின் ஆழத்தில் நான் மூழ்கினேன். அவளை முத்தமிட விரும்பிய அந்த நொடி, எதுவும் தடுத்துக்கொள்ளவில்லை. அவளது உதடுகள் என் உதடுகளைத் தொட்டது. அந்த தொடுதல், முதன்முதலாய் மழை நிலத்தை முத்தமிடுவது போல இருந்தது. மெல்லியதாக தொடங்கி, ஆழமாகிப...

 மௌனமாய் உருகிய இருள் மழையின் சத்தம் மெதுவாக குறைந்து கொண்டிருந்தது. கண்ணாடி ஜன்னலின் மீது விழுந்திருந்த துளிகள், ஒவ்வொன்றாக கீழே வழிந்தன. அந்த வழுக்கல், அவளது தோலில் விழுந்த என் உதட்டுகளையும் நினைவுபடுத்தியது. மாயா என் அருகில், அப்படியே சாய்ந்தாள். அவளது உடல் உஷ்ணமாய், ஆனால் அதற்குள் ஒரு மென்மையான நடுக்கம் இருந்தது. நான் என் விரல்களை அவளது தோளில் நகர்த்தினேன். அவளது மூச்சு சற்று வலுவடைந்தது. அவளது உடலின் ஒவ்வொரு அலைவிலும் நான் முழுமையாக மூழ்கினேன். அவள் மெதுவாக என் செவியருகே வந்தாள். “இப்போதுதான் உண்மையாக உணர்கிறேன்... என் உடலுக்குள் நீ நுழைந்ததை,” என்றாள். அந்த வார்த்தைகள் சாமர்த்தியமாய் இல்லாமல், உணர்வுகளால் நிரம்பியவை. அவளது குரலில் ஒரு தாராளமும், ஒரு நிறைவும் இருந்தது. அவளது கை என் மார்பில் ஓடியது. என் உடலில் ஒரு அதிர்வு. அவள் மெதுவாக கீழே சாய்ந்தாள், என் சுவாசத்தை கேட்டாள் போல. என் பார்வை அவளது உருவத்தை முழுமையாக உள்வாங்கியது. அந்த உருவத்தில் இருந்த அழகு — சுத்தமானது, செம்மையானது. அது காமத்தின் வடிவமல்ல; அது ஓர் உணர்வின் மேன்மை. நான் அவளது முகத்தில் இருந்து மெல்ல அவளத...

 மழையில் நனைந்த வாசனை மழை இன்னும் ஆவேசமாக கதிர்ந்துகொண்டே இருந்தது. ஜன்னலின் வழியே கண்ணாடிக்கு ஒட்டியிருந்த துளிகள், அவளது கண்களின் நனைவுடன் ஒத்துச் சென்று காட்சியளித்தது. அவளது விழிகளில் ஒரு தவிப்பும், ஒரு ஆசையும் கலந்து இருந்தது. என் உள்ளத்தில், எதையோ முழுமையாகக் கூறி விட ஆசை எழுந்தது. “மாயா…” என்றேன் மெதுவாக, அவளது காதில் ஒலிக்கும்படி. அவள் என் கையில் சொரிந்திருக்கும் விரல்களை மெதுவாக உறிஞ்சினாள். அந்தச் சின்னச் செயல் கூட என் உடலில் அதிர்வுகளை ஏற்படுத்தியது. அவளது உஷ்ணமான மூச்சு என் மார்பில் படர்ந்தது. ஒவ்வொரு நொடியும், நம்முள் பதுங்கிய ஆசைகள் ஒருவரை ஒருவர் அழைக்கின்றன போலிருந்தது. அவள் மெல்ல எழுந்தாள். என் முன்னால் நின்றாள். சேலை விலகாமல் இருந்தது. ஆனால் அந்த சேலையின் நடுக்கத்தில் ஏற்கனவே பல யுத்தங்கள் நடந்துவிட்டது போல அது சற்றே சிதறியிருந்தது. "நான் நனைந்து போனேன்னு தோணுது… எனக்குள்!" என்றாள், அந்த வார்த்தைகள் மழையைவிட என்மீது நனைவாக விழுந்தன. அவளது தோள்கள் மெதுவாக வெளிப்பட்டன. நான் என் விரல்களை அவளது தோளில் வைத்தேன். அவள் விழிகள் சற்று மூடியன. அது ஒர் அழைப்பு...

 சந்திப்பின் அந்தச் சிறு நிமிடம் மழை தூறலாக பொழிந்து கொண்டிருந்தது. இரவு நெறிக்கையில் நகரம் அமைதியாக உரையாடிக்கொண்டிருந்தது. எல்லாம் சத்தமில்லாத ஓசைகளாய் – மழைத் துளிகள், வீசும் காற்று, சாலையில் ஓடும் சில வண்டிகள். அந்த இரவின் அமைதிக்குள் நுழைந்தது அவளும் நானும். அவள் பெயர் மாயா . அவளை முதல் முறையாக நேரில் பார்க்கும் நாள். ஆனால் எங்கள் உரையாடல்கள் ஏற்கனவே வாரங்களாக ஓடியவையாகும். சமூக ஊடகத்தில் தொடங்கிய நட்பு, மெதுவாக உள் உணர்வுகளை கிளறிய காதலாக மாறியது. இன்று தான் அவளை நேரில் சந்திக்கிறேன் – என் வீட்டிலே. யாரும் இல்லாத அந்த இடம், இரவு நேரத்துடன் சேர்ந்து என் மனதில் பதுங்கிய ஆசைகளை துடிக்க வைத்தது. அவள் கதவை தட்டிய அந்தக் கணம், என் இருதயம் நொடிக்கொரு முறை துடித்தது. கதவை திறந்தேன். அவள் ஒரு நீல நிற சேலையுடன் வந்திருந்தாள். அதன் பட்டுப்போலிமா என் கண்களை கவர்ந்தது. அவளது முகம் மென்மையான புன்னகையால் ஒளியிழைத்தது. அந்த புன்னகைதான் என் முதல் தொடு. "வணக்கம்... பயமில்லையா வந்தது?" "உன்னைப் பார்ப்பதற்கே வந்தேன். பயம் ஏன்?" என்று அவள் விழியில் ஒரு சிக்கல் கொண்ட புன்னகையோ...