யமுனா ராணி கவிதைகள்

மூடிய கதவுகளின் இரகசியம் அறையின் கதவு மெதுவாக மூடப்பட்ட சத்தம், உள்ளே பரவியிருந்த அமைதியை இன்னும் கனம் ஆக்கியது. வெளியே உலகமே இல்லை போல — அந்தச் சிறிய இடத்தில் இருவரின் மூச்சுத் துடிப்பே எல்லாவற்றையும் ஆக்கிரமித்தது. அருண், கதவின் பூட்டை சற்றுக் கிளிக் செய்து பூட்டினான். அந்தச் சின்ன செயல் itself, தெய்விகமான ரகசிய ஒப்பந்தம் போல் கீதாவுக்கு தோன்றியது. அவள் மங்கலான வெளிச்சத்தில் அவனை நோக்கி நின்றாள். ஜன்னல் திரைகள் வழியாக மாலை சூரிய ஒளி அறைக்குள் இறங்கி, அந்த வெளிச்சம் அவளது முகத்தையும் உடலின் வளைவுகளையும் மென்மையாக வரையறுத்தது. அருண் மெதுவாக நடந்து அவளருகே வந்தான். “இப்போ நம்ம மாத்திரம்…” அவன் குரல் மெதுவான காற்றைப் போல அவளது காதருகே மோதியது. கீதா தன்னுடைய மூச்சை அடக்க முடியாமல், கீழ் உதட்டை மெதுவாக கடித்தாள். அவன் கண்களில் இருந்த தீ, அவளது உடலில் பனி உருகும் நதி போல ஓடத் தொடங்கியது. அவன் அவளது கையை பிடித்து, மெதுவாக தனது மார்பின் மீது வைத்தான். அவள் உணர்ந்தது — அவனது இதயம் துடிக்கும் வேகம். அது தன்னுடைய மூச்சோட்டத்துடன் இசைவாக மாறத் தொடங்கியது. சிறிய மேசை விளக்கின் வ...

 சந்திப்பின் மின்சாரம் சாயங்காலத்தின் மஞ்சள் ஒளி, சாலையின் மூலையில் இருக்கும் அந்த சிறிய ஹோட்டல் அறைக்குள் சற்று மட்டும் ஊடுருவியது. வெளியில் நகரத்தின் சத்தங்கள் இருந்தாலும், அந்த அறையின் கதவு மூடப்பட்டவுடன், உலகம் முழுவதும் அவர்கள் இருவருக்கே உரியதாகி விட்டது போலிருந்தது. அவன் பெயர் அருண் — உயரமான, கம்பீரமான தோற்றத்துடன், பார்வையில் ஒருவித கவர்ச்சி கொண்டவன். அவள் பெயர் மாயா — மெலிந்த உடற்கட்டுடன், நீண்ட கூந்தல், கண்களில் பேசும் புன்னகையுடன், ஒரு சிறிய நொடிக்கே கூட அவனது மனதை பிணைக்கும் மாதிரி. மாயா கதவை மூடிக் கொண்டதும், அவள் சிரிப்பு மெதுவாக அடங்கியது. அந்த அமைதியில், அருணின் பார்வை அவளது முகத்தில் இருந்து மெதுவாகக் கழுத்தின் வழியாக இறங்கியது. அவளது பவாடை, மேல்சட்டையின் கீழ், தோளில் விழுந்திருந்த ஒரு சிறிய கூந்தல் — எல்லாம் அவனது மனதில் ஒரு மின்னல் ஓடவைத்தது. “இது சரியா?” என்று அவள் மெதுவாக கேட்டாள், உதடுகளில் ஒரு சிறிய புன்னகை. “மூடிய கதவுகளுக்குப் பின், எதுவுமே தவறல்ல,” என்று அவன் மெதுவாக, தன் குரலில் ஒரு உந்துதலுடன் சொன்னான். அவள் அருகே வந்தாள். இருவருக்கும்...

 மழை நின்ற பிறகு மழை மெதுவாகக் குறையத் தொடங்கியது. நேரம் இரவு எட்டுக்கு மேல் சென்றிருந்தாலும், இருவருக்கும் அந்த மழை நேரம் ஒரு நொடியைப் போலவே தோன்றியது. அருண், குடையை மெதுவாக மூடினான். மழை நின்றிருந்தாலும், அந்த நனைந்த மணமும், குளிர்ந்த காற்றும் இன்னும் சுற்றி இருந்தது. மீராவின் சேலை முழுவதும் ஈரமாக இருந்தது. அவள் கூந்தலிலிருந்து துளிகள் இன்னும் அவளது முகம் வழியாக விழுந்தன. அந்த துளிகள் வழியும் பாதையை அருண் பார்ப்பதில் இருந்து அவன் பார்வையை மாற்ற முடியவில்லை. "நீ சளி பிடித்துவிடுவாய்… வீட்டுக்குப் போவோம்," — அவன் மெதுவாகச் சொன்னான். மீரா சிரித்தாள். "அருண்… உனக்கு தெரிகிறதா? இந்த மழை எனக்கு எப்போதும் பிடித்தது. ஆனால் இன்று… இது வேற மாதிரி இருந்தது." அவளது குரலில் ஒரு மென்மையான ரகசியம் இருந்தது. அருண் அதை உணர்ந்தான். "வேற மாதிரி?" — அவன் அருகே வந்து கேட்டான். மீரா, அவனது கண்களில் நேராகப் பார்த்தாள். "ஆம்… இந்த மழை… உன்னால்தான் என் உடல் குளிர்ச்சியைக் கூட சூடாக உணர்ந்தது." அந்த வார்த்தைகள், அருணின் இதயத்தைத் தொட்டு, ஒருவிதத் தீப்...

 மழையின் உந்துதல் மழை தொடர்ந்து பொழிந்துகொண்டே இருந்தது. குடையின் கீழ் இருந்த அந்தச் சிறிய இடம், இருவருக்கும் ஒரு தனி உலகமாக மாறியது. மீராவின் விரல்கள், அருணின் கன்னத்தைத் தொட்ட அந்தச் சிறு நொடியிலிருந்து, அவனது உள்ளத்தில் வேகமாய் ஏதோ ஓடியது. அந்த உணர்வு, வெளியில் குளிர்ந்த மழையையும் விட அவனை சூடாக்கியது. அவன் மெதுவாக அவளது கையைப் பிடித்தான். மீரா எதிர்ப்பு காட்டவில்லை. அவளது விரல்கள், அவனது விரல்களில் நெருக்கமாய் முடிந்தன. "மீரா…" அருணின் குரல் சற்று கனமாக இருந்தது. அவள் தலை தூக்கி அவனைப் பார்த்தாள் — அந்த பார்வையில் கேள்வியும், நம்பிக்கையும், சிறு நடுக்கமும் இருந்தது. அவனது பார்வை, அவளது கண்களிலிருந்து மெதுவாக அவளது ஈரமான தோளுக்கு நகர்ந்தது. மழைத்துளிகள் அங்கே வழிந்தபடி, அவளது சருமத்தில் சிறு ஒளிக்குமிழ்களைப் போல ஜொலித்தன. "நீ இப்படி நனைந்தால்… நான் என்ன செய்வது?" — அவன் சிரித்துக்கொண்டு சொன்னான். மீரா சற்றே சிரித்தாள். "அது உன் விருப்பம்… மழை என்னைத் தடுத்து நிறுத்தவில்லை, நீயும் நிறுத்தாதே." அந்தச் சொல்லின் பின், குடையின் கீழ் இடைவெளி இல்லாமல் அ...

 மழை மற்றும் மௌனம் மழை இன்னும் கனமாக இருந்தது. ஆனால் குடையின் கீழ், அந்த நிசப்தம் — வார்த்தைகளைவிட வலிமையானது. அருண் மற்றும் மீரா, இருவரும் ஒன்றுமே பேசாமல், ஒருவரின் முகத்தில் ஒருவர் தங்களையே கண்டுகொண்டார்கள். குடையின் விளிம்பில் இருந்து விழுந்து, சிறு துளிகள் அவளது கழுத்தைத் தொட்டன. அந்த நனைவு, அவளது மென்மையான தோலில் வழிந்தது. அதைப் பார்த்த அருணின் பார்வை, இயல்பாகவே அங்கே நின்றுவிட்டது. மீரா அதை கவனித்தாள். சிறு புன்னகை அவளது உதடுகளில் மலர்ந்தது. அவள் தலைகுனிந்து, கூந்தலை ஒரு பக்கம் நகர்த்தி, தோள் முழுவதும் மழை துளிகளை வரவேற்றாள். அவளது அந்தச் செயலில், அருணின் உள்ளத்தில் வார்த்தையில்லாத ஓர் உந்துதல் எழுந்தது. அவன் மெதுவாகக் கேட்டான் — "மீரா… உனக்கு குளிரவில்லையா?" "குளிரா?" அவள் சிரித்தாள், "இல்ல… இப்படி மழையில் நனைந்தால் எனக்கு… இன்னும் சூடாகவே இருக்கும்." அந்தச் சொல்லின் சுருதி, அருணின் சுவாசத்தை ஆழமாக்கியது. இருவருக்கும் இடையிலான தூரம், குடையின் கீழ் இன்னும் குறைந்தது. மழையின் சத்தம் கூட இப்போது மென்மையாகவே இருந்தது போல உணர்ந்தனர். கோபுரத்தின் அர...

 மழைக்குள் நடந்த உரையாடல் மழை இன்னும் கொட்டித் தீரவில்லை. குடையின் கீழ் நெருக்கமாக நின்ற அருண் மற்றும் மீரா , தங்களைச் சுற்றிய உலகையே மறந்துவிட்டனர். மழைத்துளிகள் குடையின் விளிம்பைத் தாண்டி அவர்களைத் தொட, இருவரின் உடலும் மெதுவாக அந்த குளிர் மற்றும் வெப்பத்தின் கலவையை உணர்ந்தது. "இவ்வளவு நெருக்கமாக நின்றிருக்கிறோம்… உனக்கு சிரமமா?" என்று அருண் மெதுவாகக் கேட்டான். மீரா சிரித்தாள், அவளது பார்வை அவனது கண்களை விட்டு நகரவில்லை. "சிரமமா?… இல்லை அருண்… நல்லா தான் இருக்கு…" அவள் பேசும்போது, அவளது சுவாசத்தின் வெப்பம் அவன் கன்னத்தில் பட்டது. அந்தச் சிறு வெப்பம், அருணின் உள்ளத்தில் ஓர் அலைபாய்ச்சலை உண்டாக்கியது. குடையின் கைப்பிடியைப் பிடித்திருந்த அவனது விரல்கள், மெதுவாக அவளது விரல்களைத் தொட்டன. மீரா அவ்விதமான தொடுதலை விலக்காமல், சிறு அழுத்தத்துடன் அவனது விரல்களைப் பிடித்தாள். அந்தச் சிறு அழுத்தத்தில் சொல்லமுடியாத நெருக்கம் இருந்தது. "மழையில் நனைவது எனக்கு பிடிக்கும்," என்று மீரா சொன்னாள். "நீயும் நனைச்சுக்கிறியா… இல்ல குடையிலேயே ஒளிஞ்சிக்கிறியா...

 மழை முதல் நிமிடம் மாலை ஆறு மணிக்கு மேகங்கள் அடர்த்தியாகக் குவிந்திருந்தன. வீதியோரத்தில் நின்றிருந்த மீரா , தூரத்தில் மேகம் குத்தும் இடியொலியை கேட்டாள். காற்றில் ஈரப்பதத்தின் வாசனை பரவி, மர இலைகள் நடுங்கிக்கொண்டிருந்தன. அவள் நீலச் சேலையின் பல்லுவைச் சற்று பிடித்துக் கொண்டாள். ஒரு துளி மழை அவளது இடது தோள்மேல் விழுந்ததும், அந்த குளிர் அவளது உடலில் ஓர் சிறு நடுக்கத்தை உண்டாக்கியது. "இப்போ தானா மழை ஆரம்பிக்குது…" என்று அவள் மெதுவாக சொல்லிக்கொண்டாள். சில வினாடிகளில் மழை பலமாக வந்தது. தலைமுடி, முகம், தோள் — அனைத்தும் நனையும் அளவுக்கு மழை கொட்டியது. அப்போதே, கையில் கருப்பு குடையுடன் அருண் விரைந்து வந்தான். "மீரா! இவ்வளவு மழையில் ஏன் நின்றுகொண்டிருக்கிறாய்? உள்ளே போயிருக்கலாமே!" — அவன் சிரித்தபடி கேட்டான். மீரா பதில் சொல்லவில்லை. மழை அவளது கூந்தலை முழுக்க நனைத்து, நீண்ட தலைமுடி அவளது தோள்மேல் ஒட்டியிருந்தது. அந்த தோளில் தேங்கியிருந்த துளிகள், மெதுவாக அவளது சேலைக்குள் வழிந்தன. அருணின் கண்கள் அந்த காட்சியை சில வினாடிகள் பார்த்தன. அவன் குடையை அவளது தலையின்மே...

மறக்க முடியாத அந்த இரவு இரவு தனது ஆழத்தைத் தாண்டி, மெதுவாக விடியற்காலின் கருநீலத்தை அணுகிக் கொண்டிருந்தது. ஆனால் நம்முள் நேரம் இன்னும் நிலைத்திருந்தது. அறையில் மங்கலான மின்விளக்கு மட்டுமே எரிந்து கொண்டு, அதன் மென்மையான வெளிச்சம் நம்மை தழுவியது. மாயா என் மார்பில் சாய்ந்தபடி, கண்களை மூடி, என் சுவாசத்தின் ஓசையை கேட்டு கொண்டிருந்தாள். அவளது விரல்கள் என் தோலை மெதுவாக வருடின. அது ஒரு சிறிய அசைவாக இருந்தாலும், அதன் அர்த்தம் மிகப்பெரியது — “இது எனது இடம்” என்று சொல்லும் உரிமைபோல். “நீ தூங்குகிறாயா?” என்று நான் மெதுவாக கேட்டேன். “இல்லை… உன்னுள் இன்னும் என்னோடே இருக்கிறேன்,” என்றாள் அவள் மெதுவாய்.   அந்த வார்த்தைகள் என் உள்ளத்தைத் தொட, நான் அவளை இன்னும் நெருக்கமாகக் கட்டிப் பிடித்தேன். அவளது உடலின் வெப்பம், என் உயிரின் ஒரு பகுதியாகிப் போனது. மழையின் வாசனை இன்னும் அறையில் பரவியிருந்தது. கண்ணாடி ஜன்னல் வழியே வெளிச்சமின்றி கறுத்த வானம் தெரிந்தது. ஆனால் அந்த இருள் நமக்கு பயமளிக்கவில்லை. அது நம்முடைய ரகசியத்தை காப்பாற்றும் ஒரு போர்வையாக இருந்தது. மாயா சற்றே தலையைத் தூக்கி, என் முகத்தை நோக்க...

 உறவின் உச்சம் இரவு இன்னும் ஆழமாகி விட்டது. மழை ஓய்ந்திருந்தாலும், அதன் வாசனை அறையில் இன்னும் நின்றுகொண்டே இருந்தது. ஜன்னல் வழியே குளிர் காற்று வந்து, மெதுவாக எங்களை வருடியது. அந்த காற்றோட்டம், என் விரல்கள் அவளது தோலை வருடியது போலவே மென்மையாக இருந்தது. மாயா என் அருகில் படுத்திருந்தாள். அவள் தலை என் மார்பில். என் இதயத் துடிப்பை அவள் கேட்டு கொண்டிருப்பதை நான் உணர்ந்தேன். அவளது மூச்சு சீராக இருந்தாலும், உடலின் மெதுவான நடுக்கம் வெளிப்படுத்தியது — அவளுள் இன்னும் எரிந்து கொண்டிருக்கும் ஆசையை. "நீங்க இருந்தா நேரம் நின்று போயிடுற மாதிரி தோணுது…" என்றாள் மென்மையான குரலில். "அது நேரம் நின்றது இல்லை மாயா… நாம நேரத்தையே மறந்து விட்டோம்."   நான் அவளது முகத்தை மெதுவாகத் தூக்கி பார்த்தேன். அவளது கண்கள், ஒரு சொல்லாமலேயே ஆயிரம் வார்த்தைகள் சொன்னது. அந்தக் கண்களின் ஆழத்தில் நான் மூழ்கினேன். அவளை முத்தமிட விரும்பிய அந்த நொடி, எதுவும் தடுத்துக்கொள்ளவில்லை. அவளது உதடுகள் என் உதடுகளைத் தொட்டது. அந்த தொடுதல், முதன்முதலாய் மழை நிலத்தை முத்தமிடுவது போல இருந்தது. மெல்லியதாக தொடங்கி, ஆழமாகிப...